მარტოსული

მე ღვთაებად არ მჭირდება არტემიდა,

და არც ბერძენ ქალღმერთებს არ შევედრები,

ჩემი მშვილდი და ისარი მისთვის მინდა,

რომ კუპიდონს შველას მე არ ვევედრები.

მთვარით დაღლილს გადავუწვდი ხელს თეთრ ღრუბელს,

აივნის წინ  დაკიდებულს ცაში მარტო,

და გავუმხელ რომ ანაზდად ვწერდი ამ ლექსს,

რომ მარტოსულთ მხოლოდ ლექსის სტროფი ართობთ.

შემოვკრიბავ ჩემს გარშემო ნაცნობ ჰანგებს,

არ შემოვკრავ ამის გამო ბუკ-ნაღარას,

და როდესაც მოწყალებას ჩუმად გავცემ,

ვრჩები ისევ  უფლის ნების ანაბარა.

მე ღვთაებად არ ავირჩევ არც თემიდას,

ასულს გეას და უძველეს ურანოსის,

მე სიმართლე უზენაეს ციდან მინდა,

… და კვლავ ხმა მღაღადებლისა უდაბნოში.

ფიქრი თრთვილად, ცრემლი ნამად ისევ მათოვს,

მთვარის შუქი სულის სიმებს აირეკლავს,

ღამის ჩრდილი თრთოლვით სულს რომ ასე აკრთობს,

შეეჯახა დარდის ულევ აისბერგსაც.

ვკრეფდი სიტყვებს როგორც ზღვაში მარგალიტებს,

გაბნეულებს ოცნებების მდინარეთში,

ვიცი დარდი, დილიდანვე კარს რომ მიღებს,

არ დამტოვებს არსად, არც უცხო მხარეში.

მე ღვთაებად არ მჭირდება არც ათენა,

ცის და ელვის, და ღრუბელთა მბრძანებელი,

ქრისტეს ჯვარცმა, გოლგოთა და ჭირთათმენა

არის მარად ჩემი ბედის განმგებელი.

მთვარით დაღლილს, გადავუწვდი ხელს თეთრ ღრუბელს,

აივნის წინ მიტოვებულს მარტოდ- მარტო,

მოვუყვები, რომ ანაზდად ვწერდი ამ ლექსს,

რომ მარტოსულთ მხოლოდ ლექსის რითმა ათრობთ.

თბილისი

12.03.12